Wie: Rik (40) en zijn vriendin Sanne (38)
Wonen: In Foxhol
In: een huis van 100 jaar oud, dat ze helemaal opnieuw hebben opgebouwd en opgeknapt.
Hebben te maken met: meervoudige aardbevingsschade en meerjarige strijd over betaling door de NAM.
Rik en Sanne zijn echte Groningers. Nuchter, en ze zeuren niet graag. Als ze gevraagd wordt hoe ze dat volhouden, het steeds opnieuw aanvragen doen bij de NAM, het CVW, het niet gehoord worden en dan weer wel, stellen ze simpelweg: “Onze situatie had veel erger kunnen zijn, hoor.”
Ze kochten het huis in 2003. Een slooppand was het, dat ze eigenhandig hebben opgeknapt. Sanne begon een zaak aan huis. Het is goed toeven in Foxhol, de gemeenschap is gezellig en er gebeurt veel in het dorp.
Als ze in september 2014 voor het eerst scheuren in het huis constateren, zoeken ze meteen contact met de NAM. Ze zijn niet de enige in het dorp met schade: van buren en kennissen horen ze steeds meer berichten over scheuren, lekkages en andere ongemakken. De NAM stuurt een schadebureau, maar die stelt de aardbevingsschade op €0. Hun huis is 100 jaar oud, wat dachten ze zelf wel niet?
Voordat ze het opgemaakte rapport onder ogen hebben gehad, ontstaat er begin 2015 nieuwe schade aan het huis. Weer komt hetzelfde schadebureau, weer met diezelfde, vervelende inspecteur. “Hij had mij een leugenaar genoemd”, zegt Sanne. “Hij deed net of er geen aardbeving geweest kon zijn. Nou, ik lag toch echt te trillen in m’n bed hoor. Daar was hij toch niet bij?!”
Wederom wordt er geen aardbevingsschade vastgesteld. Dan besluiten Rik en Sanne een contra-expertise te laten doen. Dat bureau stelt de aardbevingsschade vast op €20.000, een ongelofelijk verschil.
Dan ontstaat er een probleem, want: wie heeft er nou gelijk? De NAM stelt voor een derde partij naar de schade te laten kijken. Die gaat mee in het oordeel van de contra-expertise, en de schade aan het huis van Rik en Sanne wordt gerepareerd.
Het duurt tot de zomer van 2016 voordat alle schade gerepareerd is. Bijna twee jaar strijden over €20.000, moet dat nou? Het is de belangrijkste vraag die Rik en Sanne hebben. Zoals gezegd vinden ze zelf dat hun situatie nog wel meevalt, maar waarom moeten bejaarden, gehandicapten, gezinnen met kleine kinderen en mensen met hun huis onder water ook zoveel strijd leveren? “Niet te kinderachtig doen over schadeloos stellen lijkt me de enige manier om het vertrouwen van de inwoners van dit gebied in de overheid te herstellen”, zegt Rik.
Bovendien lijkt er sprake van volledige willekeur: Rik en Sanne kennen tal van verhalen waar de problemen zo waren opgelost, maar minstens zoveel waar het nu nog steeds niet klaar is. “De enige tip die ik heb is dat je dóór moet gaan”, zegt Rik. Het is gewoon tactiek: de NAM en het CVW laten je net zo lang hangen totdat je er flauw van bent. Nou heb ik zelf ook een paar handen, maar wie schade maakt, moet betalen. Dat is een principe.”
Volgens het CVW zou er nooit weer een scheur in het huis komen. Een maand geleden kwamen ze tot de ontdekking dat dezelfde scheur opnieuw in de buitenmuur zat. De molen is weer in gang gezet en weer is er een inspecteur langs geweest. Met een mengelmoes van strijdlust en berusting zeggen Rik en Sanne: “Opgeven, dat zullen we nooit.”
Geschreven door Noortje van der Leek.
