Het bevingsverhaal van Sylvia

Wie: Sylvia (54)
Uit: Loppersum
In: Een arbeidershuisje
Heeft: Een aardbevingstrauma

Het is de vroege ochtend van 8 augustus 2006 als Sylvia nietsvermoedend achter het aanrecht staat. Ze maakt het ontbijt klaar en bereidt zich voor op een doodgewone dag. Haar dochter is nog op haar slaapkamer op de bovenverdieping. Sylvia zal haar zo naar de buitenschoolse opvang brengen en dan met de trein naar haar werk gaan.

Dan begint de aarde te trillen en te rommelen. Sylvia denkt eerst aan een vrachtauto, die met een idiote snelheid voorbijrijdt. Daarna hoort ze dreunen op de bovenverdieping. Zijn dat kasten die omvallen? Ze hoort ook het dak kraken. ‘Toen kwam het besef, dit is een aardbeving. Ik dacht, het dak is ingestort, en nu ben ik mijn kind kwijt.’

Sylvia rent naar de trap en roept haar dochter. Die doet lijkbleek en in nachthemd de deur open, met de kat in haar armen. ‘Ze gooide de kat aan de kant, stortte zich naar beneden en toen zijn we meteen naar buiten gegaan. Ze had een hartslag van ik weet niet hoeveel. Dan sta je op straat en is daar helemaal niemand. Dan komt de verbijstering.’

Zo helder haalt Sylvia de aardbeving van 3,5 op de schaal van Richter met Westeremden als epicentrum weer voor de geest. Aan die dag heeft ze een trauma overgehouden. Dat ze die avond op het journaal de directeur van de NAM zag verklaren dat er weinig aan de hand was, heeft daar niet bij geholpen.

Pas sinds een week of vijf gaat het wat beter met het verwerken van het trauma. Dankzij EMDR-therapie schrikt ze ’s nachts nu niet meer wakker als er een auto met hoge snelheid over de nabijgelegen klinkerweg scheurt.

Sylvia heeft een flinke map vol met rapporten, brieven en e-mailcorrespondenties. Ook relevante krantenartikelen bewaart ze.

In 2006 begint voor Sylvia een lange periode van onzekerheid over de stabiliteit van haar huis. In 2008 worden er nieuwe scheuren ontdekt, waarna Sylvia bij de NAM een schadevergoeding claimt. ‘We kregen een bedrag van ongeveer 200 euro. ‘Maar er zat hele dure, flexibele verf op die muren, dus we konden er niet eens een pot verf van betalen.’

Na de aardbeving van 12 augustus 2012 in Huizinge is er weer sprake van schade. Sylvia meldt het bij de NAM. Er komt al vrij snel een expert om alles te bekijken, maar het schaderapport laat op zich wachten. Meer dan een halfjaar later informeert Sylvia bij het NAM-loket in Loppersum; dan blijkt dat het dossier kwijt is. De reden? Het bedrijf dat in opdracht van de NAM de taxatie heeft opgemaakt, bestaat niet meer.

Een nieuwe inspecteur duikelt het rapport op en bekijkt de woning opnieuw. Er wordt schade vastgesteld aan een gevelmuur. Het gescheurde metselwerk wordt hersteld met roestvrijstalen staven, ook wel ‘wokkels’ genoemd. Daarnaast komen er spouwmuren en voorzetwanden bij.

Vanwege losliggende plavuizen en beschadigingen aan de dekvloer moet ook de vloer worden aangepakt. ‘Dat was heel vervelend. Toen zijn ze hier met drie drilboren aan de gang geweest om alles eruit te krijgen. Een halfjaar later moest ik nog de stoftroep boven uit de hanenbalken halen.’

Altijd draagt Sylvia deze ketting van een verscheurd Groningen met Loppersum als epicentrum van een aardbeving.

In april 2014 komen de inspecteurs van ingenieursbureau ARUP langs om de gehele woning vanbinnen en vanbuiten grondig te analyseren. Sylvia wil graag weten wat er uit die analyse blijkt, maar niemand kan haar aan het rapport helpen. Pas in februari 2017 krijgt Sylvia op een informatieavond de contactgegevens van een medewerker van het Centrum Veilig Wonen die haar kan helpen. De volgende dag heeft ze voor twaalf uur de rapporten in haar mailbox.

Bij een andere controle in 2015 worden er weer haarscheurtjes in dezelfde gevelmuur ontdekt. De NAM schakelt een expert van Octa Adviseurs in, die de muur inspecteert. Als Sylvia een paar maanden niets heeft gehoord, belt ze op. Ze krijgt te horen dat die meneer daar niet meer werkt, dat het dossier is blijven liggen en niet is opgepakt door collega’s.

In augustus 2015 ziet Sylvia op het nieuws dat de NAM alle lopende schadegevallen overhevelt naar het CVW. ‘En toen was het wachten en nog eens wachten. Bijna aan het einde van het jaar kreeg ik te horen dat de NAM had aangegeven dat mijn schade was afgehandeld. Maar ik zat hier nog altijd met uitgeslepen scheuren in de muren! En wat moet je dan?’

Ze zoekt de publiciteit en schrijft een open brief aan Hans Alders, de Nationaal Coördinator Groningen. In diezelfde week belt iemand van het Centrum Veilig Wonen om een afspraak te maken. In het voorjaar van 2016 is de gevel grondig hersteld. Dan is Sylvia er heilig van overtuigd dat het allemaal achter de rug is. Geen claims meer, geen inspecties meer. Ze is helemaal klaar met al het gedoe.

Maar binnenkort staat er weer een uitgebreide inspectie op het programma. Drie uur lang komen acht mensen van het CVW over de vloer. Het zorgt voor onrust bij Sylvia, maar ze is ook blij met de controle. ‘Ze gaan nu alles helemaal bekijken. Ik hoop dat het duidelijkheid geeft en dan voor rust kan zorgen.’

Sylvia merkt dat veel bewoners van Loppersum op hun tenen lopen. Ze is verknocht aan het dorp en haar woning, maar het is soms niet meer leuk om in Loppersum te wonen. ‘Iedereen wil duidelijkheid en weten waar het naartoe gaat. Maar nu overheersen machteloosheid en woede. Veel mensen trekken het hier niet meer. De lontjes zijn korter geworden.’

Ze hoopt dat de leefbaarheid van het dorp weer gaat toenemen. Meer inspraak voor burgers kan daarbij helpen. ‘Bewoners kennen hun eigen buurt het beste. Naar hen moet geluisterd worden.’ Volgens Sylvia moet de technocratische benadering plaatsmaken voor een menselijke benadering.

Voor iedereen die met aardbevingsproblematiek kampt heeft Sylvia nog een duidelijke tip. Zoek ondersteuning, op welk vlak dan ook. Laat je informeren, laat je helpen. En vooral; praat erover.

Delen